कविता

पहिले र अहिले

पहिले
भन्नेहरुले नानाथरि भने
तिमी आफ्नो बाटो हिँडिछाड्यौ
तिमी रोमान्टिक थियौ कि
विवशताले तिमीलाई डोर्‍याउँदै थियो -
तिमी आफै जान
मचाहिँ पक्कै पनि अलि रोमान्टिक थिएँ
त्यसैले धेरै नसोँचिकनै
सलाम गर्न मन लागेथ्यो तिमीलाई

अहिले
समय कति चाँडै बदलियो
हामीले हेर्दाहेर्दै तर हामीले पत्तै नपाइकन
अहिले यसो हेर्दा देख्छु
तिमी त त्यहीँ छौ
तिमीलाई धिक्कार्नेहरु पनि त्यहीँ छन्
केही थपिएको छ भने रिक्तता मात्रै
विघटित मूल्यहरुको रिक्तता
तिमीलाई सलाम गर्न उठेको मेरो हात त्यसै लत्रेको छ

पुनश्च:
तिम्रोजस्तै तर तिम्रोभन्दा भिन्न
एउटा नयाँ कथा मेरा आँखा अगाडि छ
हेर्दैछु कथाको पटाक्षेप कसरी हुन्छ

१७ सेप्टेम्बर २००९
सोशिगाया, टोकियो