'रेलै घुमेर, गयो दाजुको आधी उमेर...' राम थापा र सुनिता सुब्बाले गाएको यो सुमधुर लोकगीत सम्झनामा धेरैपल्ट गुञ्जन्छ - सन्दर्भ फरक भए पनि कता-कता आफैँप्रति लक्षितजस्तो लाग्ने गरी। टोकियोको झण्डै चार वर्षको बसाइ अवधिमा सयौँ हैन, हजारौँ घण्टा रेलगाडीको यात्रामा बिताइए होला। जापान, त्यसमाथि पनि टोकियोजस्तो ठूलो शहर, -मा राम्रो सार्वजनिक सवारी सुविधा (खासगरी ट्रेन) का बाबजुद दैनिक आवतजावतमा खर्च हुने समयको तुलनात्मक तस्वीर
यहाँ भेट्न सकिन्छ। जेहोस्, रेलगाडी अभिन्न हिस्सा भएको छ दैनिक जीवनको। त्यसमध्ये पनि
ओदाक्यु लाइन त 'आफ्नै' जस्तो लाग्ने भैसक्यो। टोकियोमा पाइला टेकेकै दिनदेखि शुरु भएको यो लाइनको यात्रा अहिलेसम्म पनि उसै गरी जारी छ। सधैं चढ्ने यही ओदाक्यु लाइन हिजो चढ्दा भने एक किसिमको नयाँ उत्साहका साथ चढियो। आफू सधैं हिँड्ने रुटमा पर्ने तीनवटा स्टेशनमा जमीनमाथिको ट्र्याकको सट्टा नयाँ विस्तार गरिएको भूमिगत ट्र्याक भएर ट्रेनमा यात्रा गर्दा जीवनमै पहिलोपल्ट भूमिगत ट्रेनमा यात्रा गरेभन्दा पनि बढी रोमाञ्चक अनुभव भयो। यो ट्र्याक विस्तारको काम मैले ओदाक्यु लाइन प्रयोग गर्न थालेदेखि नै भैरहेको थियो तर आफू पनि यसबाट लाभान्वित हुनेमध्ये परिएला भन्नेचाहिँ निश्चित थिएन। तर केही हप्ताअघि ट्र्याक विस्तारको काम सम्पन्न भै मार्च २३ तारिखबाट सञ्चालनमा आउने भन्ने सूचना देखेपछि भने मन चञ्चलजस्तै भयो। त्यो चञ्चलता त हिजो सकियो तर अर्को गजबको अनुभव पनि हिजै गर्न पाइयो। यति ठूलो निर्माण कार्य र परिवर्तनको काम पनि नियमित सेवामा बिना कुनै अवरोध गर्न सकिने रहेछ। अस्ति राती १ बजेसम्म ट्रेनहरु जमीनमाथिबाट हिँडिरहेका थिए, तर हिजो बिहान ५ बजेसम्ममा भूमिगत रुपमा ट्रेनहरु हिँड्ने र यात्रुहरु चढ्न-ओर्लन मिल्ने गरी सबै परिवर्तन सम्पन्न भैसकेछ। धन्य हो प्रविधि र धन्य हुन् प्रविधि तिखार्ने ती हातहरु!
'भूमिगत' ओदाक्यु लाइनको यात्राका साथै हिजो अर्को उत्साहको विषय थियो - साकुरा फूलको दर्शन। यसपाली एक्कासी बढेको तापक्रमले वसन्तको रौनक चाँडै ल्याइदियो टोकियोमा। त्यसैले प्राय: अप्रिलको पहिलो-दोस्रो सातातिर फुल्ने साकुरा यो वर्ष भने मार्चको तेस्रो हप्तातिरै ढकमक्क फुल्यो। यही साकुराका केही बान्कीहरु समेट्ने सानो प्रयास तलका तस्वीरहरुमा गरेको छु। यी तस्वीरहरु टोकियो राजप्रासादनजिकैको चिदोरी-गा-फुचीमा लिइएका हुन्।
No comments:
Post a Comment